ωτοκονία

η, Ν

ανατ. (παλαιός τ.) ο ωτόλιθος.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. γαλλ. otoconie (< οὖς*, ὠτός «αφτί» + κόνις «σκόνη»)].